Imagine o Zayn'ie część 2.

   Przebrałam się w koszulkę Zayn’a. Poszliśmy na dwór do basenu. Zayn stanął przy krawędzi. Postanowiłam zrobić mu kawał. Popchnęłam go, a ten wpadł do wody.

-Nie umiem pływać!- krzyknął. Przestraszyłam się. Ja naprawdę nie wiedziałam. Myślałam, że skoro ma basen, to pływa. Myliłam się.

-Podaj mi rękę.- doradziłam i wyciągnęłam dłoń w jego stronę. On ją chwycił i …i pociągnął mnie do siebie tak, że wylądowałam w wodzie. Zayn po prostu mnie oszukał. Chciał zrobić mi kawał.- Głupek.- zaśmiałam się.

-Dałaś się nabrać.- dołączył do mnie Malik.

-Ja naprawdę myślałam, że nie umiesz pływać.- przyznałam i oboje usiedliśmy obok siebie na brzegu basenu.

-No, jakiś miesiąc temu, to nie umiałem.- powiedział. Dalej siedzieliśmy w ciszy.

-Wiesz, że myślałam, że nie jesteś zbyt dobry. Brałam Cię za bad-boya.- odwróciłam głowę w jego stronę i spojrzeliśmy sobie w oczy.

-A dlaczego tak myślałaś?- zapytał.               

-Ponieważ z nikim się nie kumplowałeś i nie miałeś dziewczyny.- zauważyłam.- I nie słuchałeś nauczycieli.

-Ok. Teraz wszystko Ci wytłumaczę. Nie miałem kolegów, ani dziewczyny, bo nie ufam ludziom. Boję się, że lecą na kasę.

-Dlaczego mieliby lecieć na kasę?- zapytałam.

-Nie ufam ludziom.- odpowiedział. Zachował się tak, jakby w ogóle nie słyszał mojego pytania.

-Zayn?- zapytałam.

-Ładna pogoda.- stwierdził. W ogóle mnie ignorował.

-Zayn, mówię do Ciebie!- krzyknęłam. Naprawdę mnie zdenerwował.

-O co chodzi?- chyba mu się głupio zrobiło.

-Dlaczego mieliby polecieć na kasę?- zapytałam.

-Widzisz ten dom.- pokazał ręką.- To wszystko jest moje. Gram w sławnym zespole. Mam wszystko, czego zapragnę.- wybuchł furią. Widać, że nie za bardzo był szczęśliwy z tego wszystkiego.

-No już, spokojnie.- próbowałam go jakoś uspokoić. Jego oczy się zaszkliły. Widziałam, że powstrzymuje się od płaczu.

-Tak naprawdę to nie wiem, kto jest moim przyjacielem, a kto go udaje.- wyżalił się.

-Ja nikogo nie udaję. Naprawdę Cię lubię.-przyznałam.- A może i coś więcej do Ciebie czuję.- to ostatnie zdanie powiedziałam tak cicho, aby nie usłyszał. Nie wiem, czy mi to wyszło, bo on się tylko uśmiechnął.

-Tobie ufam. Wiem, że nie lecisz na kasę. Jesteś inna niż wszystkie. Wiem, że mogę tobie zaufać.-mówił patrząc w moje oczy i zmniejszając dystans między nami. Jego oczy mnie zahipnotyzowały.  Nasze usta dzieliły milimetry i w końcu się złączyły. Od tak dawna czegoś takiego nie czułam. Jednak Malik musiał usłyszeć to, co powiedziałam.

   Po kilku chwilach oderwaliśmy się od siebie.

-Nie znamy się za długo, ale czuję, że Cię kocham.- powiedział Zayn.

-Ja to samo poczułam.- zaśmiałam się.

-[T.I] zostałabyś moją dziewczyną?

-No jasne, że tak.- uśmiechnęłam się.

-Wiedziałem, że jesteś inna.- przyznał Zayn z nutką tajemnicy w głosie.

-Dlaczego niby? Jestem sobą i niczym się nie wyróżniam.- zauważyłam.

-Jesteś inna, ponieważ nikogo nie udajesz. Jak pierwszy raz Cię zobaczyłem, to wiedziałem, że jesteś tą jedyną.

-Od kiedy byłeś we mnie zakochany?- zapytałam. To wszystko ci mówił Malik było bardzo ciekawe.

-Od pierwszego dnia w szkole.- przyznał.

-Nie zauważyłam.

-Bo nie dałem po sobie poznać.- powiedział Zayn.

-Jesteś dobrym aktorem. Ja byłam przekonana, że jestem dla ciebie nie ważna.- przyznałam.

-Żałuję, że nie powiedziałem Ci wcześniej.

-Ważne, że w ogóle to zrobiłeś.

-[T.I] kocham Cię.

-Ja Ciebie też.

-I przepraszam, że wpakowałem Cię w kłopoty.

-O czym Ty mówisz?- zapytałam.

-Jak jutro przyjdziemy do szkoły, to nie będzie za ciekawie. W końcu uciekliśmy od kary.

-A jutro też uciekniemy?- zapytałam.

-Nie. Zamierzam się zmienić na grzeczniejszego, dla Ciebie.

-Dla mnie nie musisz się zmieniać.- powiedziałam i pocałowałam Malika. W końcu czułam się kochana i potrzebna.

Nika.